Een betonnen picknickbank met een zonnepaneel. Tijdens een wandeltocht door een streepje nieuwe natuur bij Gouda liep ik hier tegenaan. Onder het zonnepaneel stond ‘ecotap’, dus dacht ik even: ‘Mooi, hier kan ik mijn waterflesje bijvullen.’ Heel naïef. Het bleek een usb-aansluiting om je telefoon op te laden. Over eerste levensbehoeften gesproken.

Het was mijn eerste verandersignaal nadat ik het boek ‘Imaginable‘ van Jane McGonigal had gelezen. In haar boek beschrijft de Amerikaanse futurist hoe je door te speuren naar ‘signals of change’ de toekomst kunt voorzien en beter op mogelijke toekomsten voorbereid kunt zijn (lees er hier meer over). Deze picknickbank laat zien hoe onze wereld is veranderd en wat er mogelijk in de toekomst nog gaat komen.

Want wat zegt dit verandersignaal? Allereerst dat we inmiddels allemaal met een accu rondlopen. Niet alleen onze natuurlijke accu, maar ook die in onze broekzak moet soms worden opgeladen. En waarom dat niet combineren tijdens een picknickpauze? Het zegt ook iets over onze manier van navigeren. We gebruiken al lang geen kaart meer, maar devices met GPS om onze route te bepalen. En die kunnen leeg raken. Maar de betonnen bank laat ook nog iets anders zien: de energietransitie die mede door zonnepanelen in een stroomversnelling (leuk woord in deze context) is gekomen. Ze zijn inmiddels overal te vinden: op daken, grasvelden, langs wegen, op het water en dus ook in picknickbanken.

Welk toekomstscenario vloeit uit dit verandersignaal voort? Mogelijk zal in de toekomst elk denkbaar oppervlak stroom kunnen opwekken uit zonlicht. En dat zal zo efficiënt kunnen, dat je terwijl je loopt via je jas meer dan genoeg energie kunt opwekken om je Mind|Set te voeden. (Een doorontwikkelde VR bril die je met je gedachten bestuurt – smartphones bestaan niet meer.)

Blijft overigens wel de vraag hoe je op een donkere, regenachtige winterdag je device oplaadt. Of mag je in de toekomst ook nog gewoon verdwalen?